ارتینگ به معنای راه اندازی یک باند الکتریکی بین یک نقطه داده شده در شبکه و الکترود های زمین می باشد. الکترود هایی که در زمین قرار می گیرند از جنس رسانا می باشند و از لحاظ الکتریکی با زمین در ارتباط می باشند. به این ترتیب هرگاه بر اثر شکست عایقی و یا اتفاقات دیگر به طور تصادفی جریان الکتریکی به وجود بیاید، این جریان الکتریکی بدون آنکه ایجاد خطر کند به زمین متصل می گردد. در صورت عدم استفاده از ارتینگ در مکانهای حساس ممکن است این جریان اضافی حتی منجر به مرگ افراد نیز گردد.برای اندازه گیری میزان مقاومت خاک در برابر جریان الکتریکی از ارت سنج استفاده می گردد.
ارت سنج (earth ground resistance) وسیله ای است که برای اندازه گیری میزان مقاومت خاک در برابر جریان برق مورد استفاده قرار می گیرد. اندازه گیری مقاومت خاک توسط ارت سنج یک عامل مهم در طراحی سیستم هایی است که بر عبور جریان از طریق سطح زمین تکیه می کنند. درک درستی از مقاومت خاک برای طراحی سیستم ارت در یک ایستگاه فرعی برق، و یا برای هادی رعد و برق ضروری است به همین دلیل برای طراحی زمین (ارتینگ) برای پستهای و ولتاژ بالا استفده از ارت سنج جهت جلوگیری از به خطر انداختن انسان و دام مورد نیاز است.
مقدار مقاومت خاک بسیار متفاوت می باشد، با توجه به رطوبت، دما و محتوای شیمیایی. مقادیر معمول عبارتند از:
مقادیر معمول: از 10 تا 1000 (Ω-M)
مقادیر استثنایی: از 1 تا 10000 (Ω-M)
NFPA و IEEE مقدار مقاومت زمین 5 اهم یا کمتر را استاندارد می دانند، در حالی که NEC اعلام کرده است که در مکانهایی که دارای تجهیزات حساس می باشند مقاومت باید کمتر از 5 اهم باشد.
صنعت مخابرات اغلب 5 اهم یا کمتر را به عنوان میزان استاندارد خود برای اتصال به زمین استفاده می کند ، در حالی که شرکت برق ساخت سیستم های ارت خود را به طوری طراحی میکند که مقاومت در یک ایستگاه بزرگ هیچ گاه بیشتر از چند دهم اهم نگردد.